ஆன்மீகதந்தையும் அருஞ்சுவை உணவகமும் (Walking With Special People)

ஆன்மீகதந்தையும் அருஞ்சுவை உணவகமும்

என்னா சூடு

என்னா சூடு – என

வடிவேலு பாணியில் கதறிய எனக்கு

கிடைத்தது அருட்தந்தையின் அலுவலகம்...!

அடித்து விரட்டவும் முடியாமல்

அமைதியாகபேசி அனுப்பவும் முடியாமல்...

புன்னகையா கோபமா - என இரண்டும்

கலந்த தோனியில் என்னைப்பார்க்க...!

புறப்பட்டுவிடுவாரோ என சுதாரித்துக்கொண்டு - ஊர்உலக

மொத்த கதைகளும் நியாபகம் வந்தவனாய்...

பேசி பேசியே காதை புண்ணாக்க – இவனிடம்

அடுத்த பிரசங்கம் செய்யவேண்டுமாயென

தலையை மட்டும் அசைத்துக்கொண்டிருந்தார்..!

நேரம் குறித்த அளவை தாண்ட

உங்களுக்கு பசிக்கவில்லையா என

குண்டைத் தூக்கிப்போட்டார்...

நான் பேசுறது போரடித்துவிட்டதோ – என

மனதில் நினைத்தவாறு...

வாங்க வெளியில்போய் சாப்பிடலாமே என்றேன்...

மறுபடியும் முதல்லயிருந்தா நினைத்திருப்பார்போல

சற்று யோசித்தபின் சம்மதம் வந்தது...!

இரவுகளோடு கூடிய இருவரின் பயணம்

தொடங்கியது முதல் முடிவுவரை – என்

வாய்ப்பேச்சுக்கு ஓய்வு கொடுக்கவில்லை...

இடை இடையில் என் பேச்சைநிப்பாட்ட

நாம சைவம் சாப்பிடலாமே

அசைவம் சாப்பிடுங்க அப்போதான்

என்னைப்போல் தெம்பாக நடப்பீர்கள் – என

நானும் விடாமல் காதைத்தைத்தேன்...!

உணவகம் வந்துவிட்டது

இங்கு செல்லாலாமே – என உணவு

கொடுத்தாவது வாயைமூடலாம் என்று நினைத்தார்...

ஹிந்தி பேசும் உணவகம் அது

அங்கு இங்கு சுத்திப்பார்த்தும்

சேட்டன்களைக் காணவில்லை - எனக்கு

தெரிந்த ஹிந்தியில் சாப்பாடு சொல்ல...!

1 பை 2 என சொன்னவரை

முழுசா சாப்பிடுங்க

மிச்சம் வந்தா பார்த்துக்கலாம் – ஏதோ

ஆசான் போல் சொல்லி முடித்து

சாப்பாடை திணிக்க... – ஏற்கனவே

இருந்த கால் வலியோடு – என்

வார்த்தைகளை கேட்ட காதுவலியோடு...

சாப்பிட்டுமுடிந்து திரும்பி நடக்கலானோம்...!

இந்த சூட்டுக்கு Fresh Juice குடித்தால்

ஆறாக ஓடும் வியர்வைக்கு அணைபோடலாமென

எனக்கு தெரிந்த எதுகைமோனையில் சொல்லிமுடிக்க..

வழியோரகடையில் அரைமணிநேரம் காக்கவைத்துவிட்டேன்

1 மணி நேரம் பிரசங்கம் செய்யும்போது வலிக்கவில்லை - இவன் தொல்லைக்கு அளவில்லையே என நினைத்திருப்பார்...!

எனக்கு பிடித்த அவகோடாவில்

சீனியும் ஐசும் அள்ளிபோட – எனக்கு

நாக்கு ஊறியது... – இந்த வயசுல

இவ்வளவு சீனியா என மிரண்டு போனார்...

நொறுங்க தின்றால் நூறு வயசு – என

அடிக்கிற சூட்டிற்கு ஐஸ் வைக்க...

வெந்த வேக்காட்டில் வெட்டிப்பேச்சோடு

குடித்தவாறே நடந்து வந்தோம்...!

ஆலய வாசலை அடையும்போது – நீ

எப்போதும் இப்படித்தானா என்று கேட்டவரிடம்...

வரும்போது என்ன கொண்டுவந்தோம்

போகும்போது என்ன கொண்டு போகிறோம்...

என சொன்ன என்னை உற்றுப்பார்த்துவிட்டு...

ஆள விடுடா சாமி – என

அவர் மனதில் நினைத்தது

என் காதில் ஒலித்தது...

கொஞ்சம் ஓவராகத் தான் பேசிட்டோமோ – என

நினைத்தவரே புன்னகையுடன் நடக்கலானேன்

மனதிலிருந்த வேதனைகளை மறந்து....!

இப்படித்தானோ...!

எல்லாவற்றையும் புன்முறுவலோடு ஏற்றுக்கொண்டு

நம்முடன் சேர்ந்து பயணிக்கிறார்கள்...

ஆன்மீக தந்தைகள் நமக்காக...!

-ஜோ. பிரிட்டோ ராஜ்